Begraven of cremeren?
Voor opa
Begraven of cremeren? Het is een vraag die de meesten van ons een keer tegen gaan komen. Een beslissing die we misschien nooit echt willen nemen, maar ooit moeten nemen.
De dienst in de kerk in Loon op Zand
Maikel wilde er niet over praten. Hij had nog steeds hoop dat hij beter zou worden, dat de immunotherapie toch nog zijn werk zou gaan doen, dus tot kort voor zijn dood sprak hij geen duidelijke voorkeur uit.
Een week of twee voor zijn dood kreeg ik antwoord. Het was op het moment dat de kinderen terugkwamen van een wandeling met onze hond Sjors. De wandeling was over het kerkhof gegaan (dat ligt letterlijk om de hoek van ons huis). Toen zij daar van terug kwamen vroegen ze aan hun vader of hij voor of achter opa wilde liggen. Maikel antwoordde: “Doe dan maar voor opa”.
Voor ons was de keuze gemaakt, Maikel zou begraven worden, heel dicht bij de plek waar wij ons leven voort zouden zetten.
Een doodgewone onesie
En wat draag je dan op de dag dat je in je kist gaat? Maikel wilde niet in zijn trouwpak begraven worden, dat was allang uit de mode volgens hem. Hij had ook geen voorkeur voor iets anders.
In de laatste maanden van zijn leven droeg Maikel een onesie, omdat gewone kleding al lang niet meer comfortabel zat, dit vanwege de pijn die hij in zijn hele lichaam voelde. Eén van die pakken droeg de naam Rocky, passend bij zo’n strijder vonden wij. Daaruit kwam het idee voort om Maikel in die onesie te begraven.
Helaas was het huidige pak niet meer geschikt om Maikel in te begraven, het zat vol lijmresten en vuiligheid.
Ondanks dat het al een hele tijd niet meer ging, ging Maikel, tegen beter weten in, toch naar zijn werk. Hij was zzp’er en trotse eigenaar van Maikel van Noije parket.
Ik bestelde dus een identiek pak, zodat hij, gekleed in zijn Rocky onesie, begraven kon worden.
Een persoonlijke kist van dierbaar hout
En wat voor kist kies je dan uit? Ook hier was de keuze snel gemaakt,
De begrafenisondernemer kreeg de kans niet om zijn catalogus met kisten te laten zien. Maikels kist zou gemaakt worden van hout, hout dat hij zelf nog had gebruikt op één van zijn laatste klussen.
Zijn beste vriend Harrie en Maikels oude baas, die ook in het parket zit, maakte zijn kist in de werkplaats. Een paar dagen voor de uitvaart haalden Harrie en ik de kist op in Tilburg, we laadden hem op de Chevrolet El Camino van Maikel en reden met de kist op de open laadbak richting Loon op Zand. Wat een bizar gezicht moet dat geweest zijn.
De binnenkant van de kist werd bekleed. Jimmy, Matz en alle andere kinderen uit de vriendengroep versierden de buitenkant van de kist met prachtige tekeningen en teksten.
Maikels Chevrolet El Camino, met daarop zijn kist.
“Eye of the Tiger”
Ook een traditionele rouwauto was niet nodig. We vervoerden Maikel op zijn eigen auto naar de kerk, gevolgd door familie en vrienden.
Maikel werd de kerk binnen gedragen door zijn vrienden., begeleid door het nummer “Eye of the Tiger” van Survivor. Met een staande ovatie werd Maikel ontvangen in een overvolle kerk, als ik daaraan terugdenk, krijg ik nog steeds kippenvel.
Het was een prachtige, persoonlijke, onvergetelijke dienst, georganiseerd vanuit liefde, passend bij zijn persoonlijkheid.
Na de dienst, verlieten we de kerk en brachten we Maikel naar zijn laatste rustplaats.
Terwijl we over het kerkhof liepen, kreeg ik vanuit de begrafenisondernemer de vraag of ik wist aan welke kant Maikels hoofd lag, eerlijk gezegd had ik geen idee en antwoordde ik dat het hun taak was dat soort details te onthouden.
Maikels humor
Enkele maanden na de uitvaart, belde Harrie me op. Hij moest me iets vertellen wat hij had ontdekt door de foto’s te bekijken, die voor en tijdens de uitvaart waren gemaakt.
Door de tekeningen en teksten op de kist te bekijken, kon hij zien dat Maikel achterstevoren in zijn graf lag.
Ik kon eigenlijk alleen maar lachen, want het was een typisch staaltje van Maikels humor, die hij dus zelfs na zijn dood nog liet zien.
Een unieke grafsteen vol symboliek
De begraafplaats in Loon op Zand
Na jaren van sparen, kreeg Maikel eindelijk een grafsteen die hij verdiende. Een unieke grafsteen, ontworpen door de kinderen en mij.
De steen heeft een uitsnede van een zonnebloem met drie bloemen: één voor mij en één voor ieder kind.
Het is werkelijk prachtig. Regelmatig planten we iets nieuws bij het graf.
Het is fijn om Maikel zo dicht bij ons te hebben. Zowel de kinderen, als ik, kunnen op elk moment naar zijn rustplaats gaan .
Welke keuze maak jij?
Voor Maikel was de keuze duidelijk. Hij wilde begraven worden, en dat hebben we gedaan op een manier die bij hem paste.
De begrafenis was een prachtige viering van zijn leven, vol herinneringen en symboliek, die recht deed aan Maikels persoonlijkheid en de liefde die wij allemaal voor hem voelen.
Heb jij weleens nagedacht over wat jij wil?
Liefs,
Patricia van Noije
Liefde blijft Leven